İzmir’de bir lise öğrencisi yaşadığı bir olayı kendi bakış açısından benimle paylaşmak istemiş. Gelen maili okuduğumda çok duygulandım, olduğu gibi sizinle paylaşmak istedim.

* Sevgili Çiğdem Hocam sizinle Maslak’ta iki yıl önce verdiğiniz bir seminerde tanışmıştık. Açıkcası o gün sizi dinlemeye anne babamın ricası üzerine gelmiştim. Zaman ilerledikçe iyiki geldim dedim hatta sizi dinlerken o kadar rahatladım ki dakikalar nasıl geçti anlayamadım. Yanınıza kafeye geldiğimizde eşinizle birlikte bizi çok samimi karşıladınız bizi ağırladınız. Bu beni daha da mutlu etti. Ben konuşkan girişken biri sayılmam. Yabancılarla çok konuşmam. Lal lafı açınca size, lisemizde oluşturduğumuz toplumsal fayda grubundan ve yaptığımız çalışmalardan büyük heyecanla bahsetmiştim. O gün hiç aklımdan çıkmıyor. Bireyin, dışında gelişen olayları düşünsel yapıda işleyip harmanlayışının duygu ve davranışa özellikle yaşama şekil vermede nasıl birincil rol oynadığını söylemiştiniz.

Kendimi o gün o kafeden ayrılırken büyük bir sorumluluk altında hissettim. Sanki içeri girerken ve dışarı çıkarken iki ayrı ben vardı. Lisemizdeki toplumsal fayda grubumuzu ziyaret etmeniz ve sizinle sonraki buluşmalarımızda grubumuz motivasyonun zirvesini gördü. Şimdi bugün depremde zarar gören ne kadar kardeşimiz varsa ilk elden ulaşmaya çalışıyoruz. Çok güzel işler yaptık. Yapmaya da devam ediyoruz. Psikolojik sorunlar içinde umutsuz yaşayan, eşyalarının bir kısmını veya tamamını depremde kaybeden, aileleri ile birlikte kiralık ev arayan, eşya taşımak isteyen tüm kardeşilerimize maddi manevi nefes olmayı hedefledik. Şimdi bu kardeşlerimiz hem kendi yaralarını sarıyor hemde çevrelerindeki diğer kardeşlerimizin dertlerine derman olmaya çalışıyor. Çemberimiz her geçen gün genişliyor. Kendimizi, sadece bu depremden zarar gören insanların bir parçası olarak değil tüm yaşam için sorumlu görmemiz adına sizin yüreğinizden beni ve arkadaşlarımı motive eden ufak bir dokunuş, sıcak samimi bir bakış, bir gülüş ne kadar değerliymiş...*

Gözyaşları içerisinde okuduğum bu satırlar, kendi içine coşkuyla yolalan pırıl pırıl bir gencin gönül zenginliği olunca hayata verdiğimiz anlama göre kararlar almamızın ve sonrada bu kararlara göre sergilediğimiz tutum ve davranışların; hayatımızda doğurduğu sonuçlara ne muhteşem bir zenginlik olduğunu hatırlattı bana.